Het passieloze ongemak van de Toekan

Spiksplinter Van der Valk Leeuwarden. Een parkeerplaats in een onontgonnen zandvlakte. Een nieuw hotel, mooi van lelijkheid of andersom. Een nieuwe loot aan het concern. Welk nichtje of neefje baast hier? vroeg ik me af.
Aan alles is gedacht. Alles gedigitaliseerd. Geoptimaliseerd voor het gemak van de gast.

1 Lift

Net voor ik mijn spullen de lift in wilde dragen, was een bediende met hoteltrolley me voor. Hij toetste iets in op het digi-paaltje wat tussen de twee liften was gepositioneerd. Een blik op alles wat ik bij me had bracht zijn klantvriendelijkheid naar boven, en hij hielp me alles de lift in te dragen: keyboard, kratjes, kleding, doeken….ik had een kleine voorstelling te doen op de eerste verdieping.

‘Alleen zullen we eerst naar de tweede moeten’ zei hij op het schermpje kijkend. Wij naar de tweede. Daar stond net zo’n schermpje tussen de liften.
‘Ik geloof dat u nu niet naar de eerste kan. Alleen in déze lift’ wijzend op de ándere lift. Dus al de spullen overgebracht naar die andere… om uiteindelijk op de eerste verdieping te geraken. Lekker gemakkelijk zo’n gastvriendelijk digitaal-optimaal-systeem.

2 Geluid

De jongens van de opdrachtgever hadden van alles voorbereid op hun laptops. Plaatjes, tekst, filmpjes. Het geluid bij de filmpjes bleek een probleem. Dat kregen ze niet op de ingebouwde plafondspeakers. Na enig onderzoek zij de gerant: ‘Dát heeft deze zaal niet’. (Dus de zaal heeft de schuld, dacht ik nog.) En met kabeltjes werken ging niet. ‘Daar kun je niet bij’. Lekker gemakkelijk die vooruit-bedachte techniek, waar de klant alles heel makkelijk zó in kan pluggen. Want dat was beloofd.

3 Koffie

Tussen 19.00 en 19.25 stroomden de tweehonderd deelnemers binnen. (Aanvang om stipt 19.30 was de planning.) In de foyer voor onze zaal stond een vooruit-bedachte wand met het hele koffiearrangement. Kopjes, koekjes, glazen, enz. En twee koffiemachines. De klont deelnemers die om 19.20 binnenkwam stond inmiddels in twee lange rijen voor deze automaten met kwaliteitskoffie. ‘Want dat is natuurlijk veel lekkerder dan de filterkoffie’ werd er achteraf verdedigd. Naast elke machine stond een vanderValkje op de knop te drukken. Service, denk ik. ‘Kunnen er geen twee kopjes tegelijk onder?’ vroeg ik nog. Dat kon niet. Lekker gemakkelijk die twee automaten op tweehonderd gasten.

4 Toilet

Ik nog even naar het toilet dan maar. Gaat die deur van de toiletruimte vanzelf open, al moet ik me even inhouden om er niet tegenaan te knallen. Wel in de pas lopen met het vooruit-bedachte gemaks-systeem. Want gemak heeft zijn tempo. Het werd me teveel. Waarom verdulle moet een wc deur automatisch opengaan??!!

Het mankeert me toch niet aan mijn handen, noch ben ik anderszins invalide. En ik loop op dat moment alvast ook mijn piem niet vast te houden… met twee handen…zodat ik de deur niet zou kunnen openen…
De gedigitaliseerde gemaks-wereld. Onpersoonlijk als de pest en zóó ongemakkelijk…

Wat verlang ik soms weer naar een lift met grote ronde knoppen die je in moet drukken. Naar presentatiesystemen waarbij je de kabeltjes ziet lopen en deze handmatig fout kunt aansluiten, totdat je het opeens snapt… en alles doet het. Ook de zelf meegenomen speakertjes.

En vooral… vooral naar de overvriendelijke iets te dikke koffiedames die een rete-heet bakje waterige filterkoffie voor je indoen op het moment dat je aan komt lopen. ‘U mag ook twee café-noirtjes hoor!’ En dat met een lieve blik van: ik-verras-u. Gewoon omdat ze niet gedigitaliseerd zijn. En klanten verwennen hun passie is.