Kater
Gemeenteambtenaren. Handhavers lijken het. Want er zijn zo verduiveld veel regeltjes waaraan wij burgers ons moeten houden. Dat kun je die baliemedewerkers niet aanrekenen. Wel die 1% van onze medewereldburgers die fout willen, waardoor al die lijntjes ontstaan waar die andere 99% precies binnen moet kleuren. Zo ook de foto voor mijn nieuwe rijbewijs. U weet, het komt op de kwart millimeter nauwkeurig, waar deze wetgeving op steunt.
Frisse vent
Na een kwartiertje wachten melde ik me bij loket B1. ‘Goedemorgen… u komt voor een verlenging van het paspoort.’ was zijn openingszin. Hij vroeg mij mijn hoed af te zetten, vergeleek de door mij aangegeven foto met mijzelf en zei met een glimlach: ‘Dat bént u. Ongetwijfeld’. Hij legde mijn verlopen rijbewijs naast de foto, en had waarschijnlijk al gezien dat het dezelfde was. Dus 10 jaar oud. Ik vind mij nog steeds dezelfde frisse vent van toen. Maar het systeem zou daar wel eens heel anders over kunnen denken.
Goed en fout
Hij toonde mij een paar A4’s met goede en foute pasfoto-voorbeelden. Mijn ogen zaten eigenlijk nét te dicht op het brilmontuur. Ik wilde nog in de verdediging dat diezelfde foto nu ook op mijn rijbewijs zat, maar daarmee zou ik bevestigen dat die foto oud was. Dus dat verweer op tijd ingeslikt.
Twijfelgeval
Mijn foto was een twijfelgeval zei hij. De man had ook met een ferm ‘nee’ mijn foto af kunnen keuren omdat hij niet 100% voldeed. En niet recent was. Maar het woord ‘twijfelgeval’ was goed gekozen… het leidde al een eventuele ‘nee’ in. Het was alvast een druppel olie als glijmiddel voor de negatieve boodschap.
Sympathiek
‘Heeft u de laatste tijd toevallig nog een paspoort aangeschaft?’ Het stond me bij van wel, maar precies wist ik het niet meer. Hij ging even kijken of ‘hij daar iets mee kon’ en verdween met een verontschuldiging. Ook mooi: ‘of hij daar iets mee kon’. Lag er nog een oplossing in het verschiet voor mijn verlopen foto? Ik zat dus eigenlijk al fout en hij probeerde mij te redden. Dat maakte hem sympathiek. En onbewust was ik me al aan ’t prepareren voor een bezoek aan de fotozaak en opnieuw naar het stadskantoor.
Met een kater
Een minuutje later was hij terug met een kopie van mijn paspoort foto. ‘Kijk zei hij… déze is wel perfect. Recenter, van juni 2017… en zonder bril is ook beter.’ ‘Oh die foto’ zei ik. ‘Pfff… dat was een slechte ochtend’. Waarop hij de grap durfde te maken: ‘Zonder bril en mét een kater… is ruim binnen de grenzen van de wet’. Samen lachten we.
Ik kon nog vanmiddag een afspraak maken (‘om 1 uur heb ik nog plek’) dan hoefde ik niet op nieuw te wachten… ‘Ik besef dat met deze foto, er geen ontkomen aan is u weer te ontmoeten’ grapte ik maar. Waarop hij: ‘Ik kan misschien even ruilen met wél een leuke collega…’
Met een glimlach
Ondergetekende kan nogal jeuk krijgen van dat pakhuis vol regeltjes en formuliertjes in dit land. Maar deze ambtenaar speelde het klaar mij met een glimlach naar de fotozaak te manoeuvreren. Hij hoeft het niet te doen, want we zijn van die lui afhankelijk. Er is geen concurrent.
Maar toch… door de juiste woorden, even de tijd nemen, kopietje halen, humor, mijzelf de conclusie laten trekken… En reken maar; dat soort klantbehandeling levert hem zelf werkplezier op.
Lees ook: Geloof in God maar zet wel je fiets op slot en Geef nooit korting?
