Betrapt!

Kom ik in een winkel van Simon Levelt. De koffie en thee keten. Onlangs werd ik rondgeleid in hun branderij in Haarlem. Een belevenis, al was het alleen al om de verfijnde machine waarmee de theezakjes gevuld worden. Wat een ingenieus fabricaat, die machine. Heel geconcentreerd en precies maakte hij zijn rondjes. Met minutieuze mechaniek. De specialist die hem instelde en bediende was een man met dezelfde verfijning en concentratie in zijn gezicht. Zoals een hond lijkt op zijn baas…

Maar goed, dit is een zijstap. Wat er in die winkel gebeurde; het was een rustig moment toen ik binnenstapte. (Ik denk dat het in Nieuwegein was.) De dame achter de balie had van de rust gebruik gemaakt om schielijk even een appeltje te eten. Met de rug naar de winkel toe. Ze had me niet aan horen komen.

“Mag ik wat vragen?” Ik zag aan haar rug dat ze me niet verwacht had. Ze moffelde wat weg, rekte kauwend nog wat tijd (keek heel bezig in een stapeltje papieren), slikte en draaide zich om. Met een aangloeiende blos en een snippertje appel op haar bovenlip zei ze: “Eh… natuurlijk”.

Ze heeft me geholpen, maar als een betrapte leerling. Maar waarom zo moeilijk? Ze zat ik haar verkopersrol; Je mag niet eten onder je werk. Niet netjes voor klanten. En deze klant heeft me betrapt. Helpie!!

Ik vind het probleem met verkoopgedrag van winkelpersoneel dat er twee werelden schijnen te zijn. Een mét en een zónder klant. Die mét klant vraagt om netjes, formeel en keurig vriendelijk glimlachend gedrag. Geleerd op cursus. Die zónder klant: ouwehoeren met collega’s, giechelen, lachen om de baas… en een hap brood tussendoor. Of appel.

Natuurlijk is appen met je geliefde of vriendin terwijl er klanten in de winkel zijn niet de bedoeling. Aandacht is alles. Anderzijds… doe gewoon en niet zo cursus-achtig formeel. Neem nou die appel.

Had het heel anders gedaan. Bijvoorbeeld: je omgedraaid en met een lachje en volle mond gezegd: “Sta ik net even een appeltje te eten, word ik door u  betrapt.” Was het meteen persoonlijk geweest. En de kou uit de lucht. Waarvoor de paniek? De klant zal je echt niet aan de schandpaal nagelen.

Of had met wat humor gezegd: “Oei… word ik even betrapt. Niet tegen mijn baas vertellen hoor?” Of de echte lolbroek “Wilt u een hapje?” Maar ja… dat soort dingen vinden we te gewaagd. Wellicht had de klant geantwoord; “Geeft niks meid”.  De gemiddelde klant houd niet van een afgegeten appel, maar wel van een geintje, toch? Stop met krampacht!