Beleving wordt weg-gedigitaliseerd.

Ik eet worst. Gwoon bij de stamppot. Geen tikfout; gwoon is het huismerk van verschillende supermarkten. Ontwaar ik nu inkepingen in het velletje van de worst, zo om de 5 millimeter? Om de worst precies in gelijke diktes te snijden. Da’s makkelijk. Gelijke diktes. Ik ga bellen met gwoon of het waar is wat ik zie.. of dat het gwoon een noodzakelijk ribbel in het vel is, voorkomend uit het productieproces.

Choco

Laatst zag ik een tv spotje, waar een hoekje in het yoghurtkuipje was uitgespaard, met een vouwlijntje. De chocovlokjes die erin zaten, kon je zo in het yoghurtje kantelen. Da’s makkelijk.

Er zijn veel meer voorbeelden. De consument wil gemak. En we innoveren maar door. Maar met dit soort doorgeslagen gemaks-innovaties raken we ook wat kwijt. De sprankeling van het leven. De voor en nadeeltjes. En het omgaan ermee. Het leven wordt gladgestreken.

Worst

Als moeder vroeger de rookworst op haar bord verdeelde, hoopte je, al loerend naar de in stukken gesneden worst, dat éne stuk te krijgen wat het grootst leek in jouw ogen. Kreeg je die niet, dan moest je omgaan met een teleurstelling, kreeg je die wel dan voelde je een dikke ‘yes!’. Sprankeling.

Per ongeluk-expres uitschieten met de chocovlokken (en de kleine berisping van vaders) kan ook niet meer met een voorgeprogrammeerd gemakshoekje vlokken. Veel vorming voor het leven vindt plaats in kleine dingen in je jonge jaren. (Net als ruzie maken met je broertje…en het weer goed maken.) Maar de gemaks-industrie voorkomt ongemak. Terwijl ongemak je vormt.

We hebben het erover dat de consument beleving wil, en vervolgens digitaliseren we die weg. Argument: gemak en efficiëntie.

Uit de Horeca

Hoe leuk is het voor ober én gast dat er bij binnenkomst al iets grappigs of luchtigs wordt uitgewisseld. Een warm welkom. Het grapje kan makkelijk nog eens op een andere wijze terugkomen tijdens het serveren. En de gezelligheid wordt een rode draad tijdens het uurtje waarin het echtpaartje zit te lunchen. Beleving. Waardoor ook klantenbinding ontstaat. Waardoor ze een volgende keer weer makkelijk voor dát lunchtentje kiezen.

En nu de praktijk:

Ober 1: Wilt u wat drinken?

Wij: Twee droge witte graag.

Ober 1: rikketikt het in de handheld: Komt eraan. En haar ogen schieten alweer naar een volgend klantje.

Ober 2: U had twee witte wijn? Alstublieft.

Ober 1: Had u al wat gekozen?

Wij: De pan-tosti met ham en kaas en de boerenomelet graag.

Ober 1:  rikketikt het in de handheld. Prima!

Ober 3: De tosti ham kaas? … Dan is de boerenomelet voor u. Eet smakelijk.

Ober 1: U bent uitgegeten? Stapelt de borden. Wilt u de dessertkaart nog zien?

Wij:  Nee hoor. We zitten wel vol. We hangen nog even.

Ober 4:  Bij de bar. Afrekenen?

Wij: Graag.

Ober 4:  Was alles naar wens?

Wij: Ja hoor. Dat ik apart ketjup bij de tosti moest bestellen vind ik zot, maar zeg het maar niet.

Ober 4: 26,75….   En een prettige dag.

Beleving: nul

Contact gehad met 4 obers en een handheld; vriendelijk en efficiënt. Maar beleving: nul. Het is de kunst in de horeca om in korte tijd een persoonlijke verbinding aan te gaan met je gasten.*

Het is té gwoon en té efficiënt geworden. En de beleving, het persoonlijke, is weg-gedigitaliseerd.  Zó jammerrrr…

* Uit het net verschenen horeca boek: ‘Ober, er zit soep in mijn haar.’ Bestel het boek hier